ŞEYTANINI TERBİYE EDENLER
İstemediğimiz bir işi yapmak ne kadar verimli olabilir? Dayatılan bir güce karşı koyamama çaresizliği nasıl bir duygu? Sabrın sonu selamet ise burada ne yapmalıyız? Akıl olmazların zoru içinde sorulara cevap arama yoluna düşmüş gidiyor.
Kararlarımızı dış dünyayla ilgi kurmadan veremeyeceğimizi biliyoruz fakat bir gizemli fısıltı içimizde büyümeye devam ediyor. Çevre bilinci, aile bilinci, yokluk varlık bilinci, ortadan haliyle kalkıyor. İçindeki veya kendi deyişimizle ötelerden gelen seslerle oyalanıyor insan. Onun dediğine gitmediği süreçte ise Kahraman tanımına Mazhar oluyor. Ama çok sürmüyor, insani özelliklere haiz olan bir varlık tabii ki de ara sıra bu sese kulak verebiliyor. Kulak vermeleri arttıkça da zaman ve mekân gibi kavramları değerlendirme konusunda idrak etme gücünü yitiriyor. Haliyle de eskiden arda kalan diriliş mesajlarının kelimeleri içinde boğulur gider insanoğlu.
Bir de boğulmak üzereyken kurtulma liyakatine muteber olanlar var… Denizin kendilerine yüzme öğrettiği insanlar, zatı aliler… Nefs denilen kör şeytanın kuyusunu kazıp gömenler, şeytanın vesveselerinden kurtulma çabasını yitirmeyenler, yitirdiği zaman da büyük günün müjdesine mazhar olamayacağını bilenler. Evet, bu zatlar elindeki tasmayla Şehrin en işlek caddesinde de, beş vakit namazlarını kıldıkları şehrin Merkez Camii'nde de, arkadaşlarıyla bir kafede sohbet ederken de, nefs denen köpeği azdırmamak için tutan adamlar…
Ötenin ötesinde sonsuz hayat sürüp ardındakilere ölümsüzlük tasını sebil sebil sunanlar… Bu adamlar büyük adamlar… Şeytanını terbiye eden muhteremler… Selam ve dua ile
Tarık GÜL
