Onların çocuklarının refahı için benim kanımı neden isterler anne? Hani eşitlik vardı, hani adalet vardı!
Revan Çocuktan Annelere Mektup
Ben Libya’lı Revan Çocuk; Benim adım Çocuk yaşım ise Çocuk…
Anneler! Sizden başka yok duyacak beni. Kime haykırayım, kim duyar sesimi, İnsanlığa mı? O bir mevta, o bir ölü artık ve tabutta kaldırılmayı bekliyor. Babalar mı? Sadece bir fotoğrafa bakarak dudak kıvıracak kadar duyguları depreşir onların.
Tanrı merhametinden örülmüş yüreklerinize sesleniyorum Anneler! Bosnalı, Afganlı, Filistinli, Çeçenli, Türkistanlı çocuklara siz ağladınız. Sizin gözyaşınız aktı koca Nil ile Tuna ile çoşarak. Sizdiniz dünya nizamını ayakta tutan. Sizdiniz insanlığı var edebilen yegane varlık.
Ben neden suçluyum Anne? Petrol karası gözlerim, hilal parıltısında kara kaşlarım olması mı suçum? Kıvırcık saçlarıma bomba alevleri asılıyor anne! Sokaklarda patlayan bombaların alevleri arasından kanlar yağıyor başıma. Ben hani melektim anne. Hani tüm çocuklar melekti. Hangi ceddimin işlediği suçun cezasını çekiyorum, neyin diyetini ödüyorum anne? Suçum sarı saçlı İngiliz, portresi şekillenmemiş Fransız çocuğu olmayışım mı? Onların çocuklarının refahı için benim kanımı neden isterler anne? Hani eşitlik vardı, hani adalet vardı!
Her gece kabuslarımda parçalanmış insan kemiklerinden dağlar var, kara bulutlardan kan yağıyor, nehirler kan kırmızı akıyor anne. Vaad edilen cennet nerde anne? İsyan etmiyorum haşa ama Tanrı’nın adaleti nerde diye sorma hakkım yok mu anne?
Geçe karası gözlerimde pırıldayan sönük yıldızlar ışığında ellerimi uzatıyorum, belki bir el uzanır da tutar diye. Ama bir soğuk cehennemden başka bir şey yok etrafımda. Her yer karanlık ve sessiz anne. Korkuyorum!..
Kuşluk vaktinde serçeler uçardı penceremin önünden. Şimdi hepsi vurulmuş anne, babamın, kardeşimin, benim, tüm çocukların kanları bulaşmış parçalanmış zarif kanatlarına. Her gece hayallerimle süslediğim özel dünyamı kan nehirlerini taşıran seller basmış anne. Hayal ettiğim vadiler yok artık…
Tul-u emeller içinde, zevk,u sefadaki şeyh babalar! Siz neden bombalar uçaklar yolladınız üstüme? Sizin hıncınız, kininiz ne? Sizler harem sofralarında renga renk havai fişekler fırlatarak kahkaha atarken, bizler bomba sesleri ile sıçrıyoruz soğuk izbe köşelerdeki sığınaklarımızda dalamadığımız uykulardan.
Dualar ediyorum kabulsüz anne. Yalvarıyorum duyan yok. Canhıraş çığlıklar yankılıyor gecenin karanlıklarını yırtan füze alevleri arasında. Kimse duymuyor anne. Baharda hazanı yaşamak bize biçilen rol mü hayat sahnesinde? Bu filmin son sahnesini dublörsüz oynatıyorlar bizi anne… Tükenişin son sahnesi…
Bez bebekler ile evcilik oynama yerine, insanlık enkazları arasında bombalarla saklambaç oynuyoruz anne. Aç ve perişan karnımızı dinmeyen hıçkırıklarla doyuruyoruz. Geceleri buz kesen karanlıklarda titremelerimiz korkudan değil anne merhametsizlikten üşüyoruz. Güneşin sıcaklığı değil aradığımız, uzun uzun kitaplarda allı güllü tariflerde anlatılarak kandırıldığımız, belki de hiç olmamış ve olmayacak merhamet, sevgi ve artık lügatımdan sildiğim diğer kavramlar anne…
Medeniyet kazanlarında kaynatılıp şerbet diye sunulan yalanlarla kandırılmış hatta inandırılmış gafil insanlar! Size ne desem duymayacak hatta bir bahane, bir sebep sonuç ilişkisine dayanarak dudak kıvıracaksınız; haklılık payesi vereceksiniz onlara… Biraz empati kurun, biraz bizimle yaşayın kısacık hayal ederek… Bunu bile yapamazsınız biliyorum artık…
Ama biliyorum anne. Biz itilerek, kakılarak, ölerek bir sevda biriktireceğiz. Tükenişin başladığı noktada yeşerecek, ölümlerle dirileceğiz. Biz mürüvvetsiz bir aşka müptelayız anne. Gerdeksiz düğünleri yaşıyoruz. Ölüm bize bayram olur ama bir ölümle bin yürek tutuşturabilirsek anne.
Ne hayalmiş be anne. Hani bir masumun, hani mazlumun ahı ile, bir çığlık atışı ile dağlar titrer, denizler koparmış, rüzgarlar delirir, çınarlar yerinden sökülürmüş ya?..
Petrol adına kan devşiren vampirlere neden gücümüz yetmez anne? İçimde yanan bir ateşte nağmeler kazınıyor yüreğimin Levh-i Mahfuzuna. Büyüyünce ben de güçlü olacağım anne. Bu hesabı alacak hanesine yazdım anne. Defteri açma günüm gelecek elbet…
Veysel Şensoy
31 Mart 2011
Tam Revan’a cevaben yazı yazışımın arkasından bu yorumu okudum. Ağlamayı öğreneceğim demiştim yazıda ama ben zaten biliyormuşum bu duyguyu. “Bu satırları okurken, şurama tam şurama gelip koca bir taş oturdu sanki, bir an nefes alamadığımı hissettim. Sandımki uzaktaki kızım yavrum bana sesleniyor,
anne duy sesimi anne açıktım, anne canım acıyor, anne tut elimden, anne al beni koynuna diyen sözleri kulaklarımda çınlıyordu. “
Bu satırlar çok dokunaklı. İçim sızladı ve bir müddet dondum kaldım. Tüm samimiyetimle söylüyorum….. ki ben aşırı duygusalım sanırım.
Teşekkür ederim Meleklerin annesi. Anneler adına duygularınızı paylaştınız. Ömrünüz uzun olsun. Allah çocuklarınızadan ayırmasın sizi…
Dualar ediyorum kabulsüz anne. Yalvarıyorum duyan yok. Canhıraş çığlıklar yankılıyor gecenin karanlıklarını yırtan füze alevleri arasında. Kimse duymuyor anne.
Bu satırları okurken, şurama tam şurama gelip koca bir taş oturdu sanki, bir an nefes alamadığımı hissettim. Sandımki uzaktaki kızım yavrum bana sesleniyor,
anne duy sesimi anne açıktım, anne canım acıyor, anne tut elimden, anne al beni koynuna diyen sözleri kulaklarımda çınlıyordu.
Ne demeli.
Nasıl demeli.
Kime demeli. Bilmiyorum ama bir anne olarak, eridim, canım acıdı, bir an olsun bir an orda olup, onu koynuma almayı, çocuklarıma kardeş etmeyi, iki değil üç evlat olarak
yetiştirmeyi çok diledim.
Dilerim hiç bir çocuk ana kucağına hasret kalmaz. Dilerim, bu dünyayı kendi malları kimi paylaşan, kendi çıkarları için küçücük yavruları anasız babasız koyan insanların
eline muhtaç olmazlar.
Canlarını yaktıkları, Anne diyen her bir çocuk için öbür dünyada cehennem ateşinde yanarlar.
Allahıma çok şükür. yavrularımın başındayım ve her anne dediklerinde rüyalarımda bile hissedip, canımdan can kopar gibi, nefe alıp vermek kadar kısacık zamanda
ANNEM BEN GELDİM
ANNEM BURDAYIM
ANNEM YANINDAYIM
Diyebiliyor ve diyebildiğim içinde ALLAHIMA şükrediyorum.
ALLAHIM HİÇ BİR ÇOCUK ANNESİZ KALMASIN.
ANNESİZ KALMAK DEMEK. NEFESSİZ KALMAK DEMEKTİR.
Sevgilerimle…….!
FATMA SAYILIR
Meleklerin Annesi