HAVASINDAN MIDIR NE DİR ?
Bünyamin DEMİRCİ'nin iznini geçirmek için gittiği köyünde kaleme aldıkları
Uzun bir çalışma dönemi sonunda iki haftalık tatilimi nerede geçirsem diye düşünürken kalbim yine beni köyüme gitmem için ikna etti her zaman ki gibi. Seçkin tatil yerleri seçeneklerim arasında olmasına karşın her yıl kalbimden gelen ses beni alıp götürüyor köyüme. Havasından mıdır nedir ?
Babasız doğduğum eski köy evimize giden yola geldiğimizde gözümde bir iki damla birikiyor. Bir hasretlik nefes alıp oh diyorum. Sessiz sedasız kuşları ormanları rüzgarı dinlemek varmış. Meğer ne kadar uzakmışız her an içimize çektiğimiz o havanın kokusuna.
Ne kadar hasretmişiz kuşların ve yaprakların sesine. Oturup bir yamaca dumanın koskoca dağları nasıl yuttuğunu izliyorum saatlerce. Yollar boyu yürüyorum sebepsizce. Yanından geçtiğim eli lastiği kopmuş pantolonunu tutan çocuklar ben kaybolana kadar yolda ardım sıra bakınıyorlar. Galiba onlara biraz farklı geliyorum ama ben de sizin gibi buraların çocuğuydum diyip sarılmak geliyor içimden. Önünde hayvanları yayla yayla gezen teyzelerin kimlerdensin sorusuna cevap vermenin hazzını yaşıyorum. Tabi hemen hemen hepsi küçüklüğümü bildiği için a a a ne kadar büyümüşsün diyi veriyor. On beş dakikalık yolu uzatıp ırmak boyu şelalelerden göllerden gidiyorum. Gideceğim yere bir saat geç gitsem de bu yolu hep kullanıyorum. E şelaleden düşüp incittiğim ayağım ve omzumu saymasak pekte şikayetçi değilim aslında.
Akşam olduğunda mutlaka bir yerlere misafirliğe gideriz. Gitmezsek küserler. Ev ahalisi komple kapıda karşılar bizi. Tabi yüzlerinde ki o masum saflığı misafirperverliği mutluluğu görmemek imkansız. İnsanın elinde olmuyor biraz kaptırınca dönüveriyor geçmişine. Hemen geliyom gideh diyebiliyorum. Hani hiçbir kastı olmadan içimden geldiğince çıkıveriyor ağzımdan özümün şivesi. Havasından mıdır nedir ?
Dönüş yolu başladığında nefes nefes vedalaşıyorum doğduğum topraklarla. Ayrılığa giden her adımımda içimden kopanların farkına varıyorum içim kan ağlayarak. Ama kanıma işledikleri o mutluluk sanki iki hafta değil de yıllarca tatil yapmış gibi dinlendiriyor insanı. Size önerim memleketinize gidin. Ben ömrüm yettiğince gideceğim belki oraya yerleşeceğim. Hiç yazamazdım böyle yazılar havasından mıdır nedir döküldü birden işte..
BÜNYAMİN DEMİRCİ ORDU – AKKUŞ 2006
