onunla ilgilenmeli miydi yoksa kendi haline terk mi etmeliydi?
CAN KARDEŞİM -2-
Yılların ardından gelen kuru bir “merhaba” aslında çekilmemiş bir hasretin habercisiydi. Oysa içten bir selamlaşma faslı daha iyi olabilirdi.
Kolay değildi. Yıllar sonra bulduğu arkadaşı, “can kardeşi”, heyecanlanmamıştı genç adam kadar. Önemsememişti kaybedilen bir dostu bulmayı. Ya da hatırlamamıştı geçmişteki güzel günleri.
Belki de gerçekten sevmemişti genç adamı “can kardeşi.”
Oysa onlar cennet kokan hayalleri bölüşmüşlerdi.
Oysa onlar finalinde Allah rızası olan bir hikayeye yürek vermişlerdi.
Birisi iyi bir mühendis olacaktı, diğeri ise kimya öğretmeni.
Ancak bunlar küçük hedefleriydi. Asıl hedefleri ise iyi birer insan olabilmekti.
“Dost” kelimesinin manası ne ise, işte onu gerçekleştirebilmekti.
Küçük hayaller gerçekleşti ancak büyük hayalleri belli ki “can kardeşi” önemsememişti.
Öğrencilik günlerinde birlikte sabah namazı kıldığı “can kardeşi”, şimdi namazı hafife alan birisi idi!
Oysa hani namaz her şeyden önemliydi! Oysa hani her şey şakaya gelir ancak dini konular şakaya gelmezdi!
Oysa hani “meşru daire keyfe kafi” idi! “Can kardeşi” şu an tam bir haddini bilmez idi.
Can kardeşi, “bu dünyada keyfine bakmalısın” dedi genç adama, utanmaz bir tavırla, hem de yıllar sonra.
“Fazla takılma” dedi “derin” konulara, “hayatını yaşa!”
Oysa dünya, oyun ve eğlenceden mi ibaretti?
Oysa bu dünyanın ötesini düşünmek gerekli değil miydi?
Oysa, oysa, oysa….
Genç adam, “can kardeşi”nin manen ölüşüne daha fazla şahit olmak istemedi. Konuşmayı bitirdi.
Ve ardından “can kardeşi” yle geçen eski günlerini aklına getirdi…
Sohbetleri, muhabbetleri, dertleşmeleri ve tabi ki kardeşlik duygusuyla çay demlemeyi…
İnsanoğlu nasıl olur da bu kadar değişebilirdi?
Öyle ya “kalpler Allah’ın elindeydi” değil mi?
Genç adam, öfkelendi, kederlendi ama en çok da dertlendi.
Dertlendi, çünkü uçurumun kenarında olan can kardeşiydi. Acaba onunla ilgilenmeli miydi yoksa kendi haline terk mi etmeliydi?
Sahi “tebliğ” ne demekti?
Orhan DOĞANGÜNEŞ
